Ουάσινγκτον
Ήμασταν τυχεροί που η Γη δεν βρέθηκε στο
διάβα της. Στις 22 Ιουλίου 2012, δύο εκρήξεις στην επιφάνεια του Ήλιου
εκτόξευσαν γιγάντια σύννεφα σωματιδίων που ενώθηκαν και σχημάτισαν την ταχύτερη
ηλιακή καταιγίδα που έχει καταγραφεί ως σήμερα.
Οι εκρήξεις ήταν δύο «εκτινάξεις στεμματικού υλικού», ή CME, οι οποίες εκδηλώθηκαν στην ίδια πλευρά του Ήλιου με διαφορά 15 λεπτών. Καταγράφηκαν από τρία σκάφη που κινούνται σε τροχιά γύρω από το άστρο, τα αμερικανικά STEREO A και B και το ευρωαμερικανικό SOHO, τα οποία προσέφεραν εικόνες που δεν θα ήταν ορατές από την οπτική γωνία της Γης.
Ο συνδυασμός των παρατηρήσεων προσέφερε μια τρισδιάστατη εικόνα του συμβάντος και επέτρεψε σε διεθνή ομάδα ερευνητών να διερευνήσει το μηχανισμό του.
Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Nature Communications, οι δύο επιμέρους καταιγίδες συνδυάστηκαν για να σχηματίσουν μια «τέλεια καταιγίδα» -ένας όρος που επινοήθηκε από τον συγγραφέα Σεμπάστιαν Γιούνγκερ για να περιγράψει το συνδυασμό παραγόντων που οδήγησε σε μια τερατώδη καταιγίδα στον Ατλαντικό τον Οκτώβριο του 1991.
Οι δύο εκρήξεις συνδυάστηκαν για να σχηματίσουν ένα ωστικό κύμα σωματιδίων που κινούνταν με ταχύτητα 3.000 χιλιομέτρων την ώρα -πέντε φορές η μέση ταχύτητα που έχουν τα ηλιακά σωματίδια όταν φτάνουν στη Γη.
Ρόλο πρέπει να έπαιξε και μια προηγούμενη CME που είχε εκδηλωθεί τέσσερις μέρες νωρίτερα, η οποία εξασθένισε το μαγνητικό πεδίο και τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου στην περιοχή όπου θα εκδηλωνόταν αργότερα η υπερκαταιγίδα.
Αν όμως η καταιγίδα είχε βρει στην πορεία της στη Γη θα είχε προκαλέσει την ισχυρότερη γεωμαγνητική καταιγίδα που έχει καταγραφεί στην εποχή της διαστημικής εξερεύνησης. Τα σωματίδια των ηλιακών καταιγίδων μπορούν να καταστρέψουν δορυφόρους και συστήματα επικοινωνιών, ή ακόμα και να προκαλέσουν επαγωγικά ρεύματα που προκαλούν βλάβες στα δίκτυα ηλεκτροδότησης.
Η μελέτη θα μπορούσε τώρα να βοηθήσει τους επιστήμονες στην πρόβλεψη του λεγόμενου διαστημικού καιρού.
Οι εκρήξεις ήταν δύο «εκτινάξεις στεμματικού υλικού», ή CME, οι οποίες εκδηλώθηκαν στην ίδια πλευρά του Ήλιου με διαφορά 15 λεπτών. Καταγράφηκαν από τρία σκάφη που κινούνται σε τροχιά γύρω από το άστρο, τα αμερικανικά STEREO A και B και το ευρωαμερικανικό SOHO, τα οποία προσέφεραν εικόνες που δεν θα ήταν ορατές από την οπτική γωνία της Γης.
Ο συνδυασμός των παρατηρήσεων προσέφερε μια τρισδιάστατη εικόνα του συμβάντος και επέτρεψε σε διεθνή ομάδα ερευνητών να διερευνήσει το μηχανισμό του.
Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Nature Communications, οι δύο επιμέρους καταιγίδες συνδυάστηκαν για να σχηματίσουν μια «τέλεια καταιγίδα» -ένας όρος που επινοήθηκε από τον συγγραφέα Σεμπάστιαν Γιούνγκερ για να περιγράψει το συνδυασμό παραγόντων που οδήγησε σε μια τερατώδη καταιγίδα στον Ατλαντικό τον Οκτώβριο του 1991.
Οι δύο εκρήξεις συνδυάστηκαν για να σχηματίσουν ένα ωστικό κύμα σωματιδίων που κινούνταν με ταχύτητα 3.000 χιλιομέτρων την ώρα -πέντε φορές η μέση ταχύτητα που έχουν τα ηλιακά σωματίδια όταν φτάνουν στη Γη.
Ρόλο πρέπει να έπαιξε και μια προηγούμενη CME που είχε εκδηλωθεί τέσσερις μέρες νωρίτερα, η οποία εξασθένισε το μαγνητικό πεδίο και τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου στην περιοχή όπου θα εκδηλωνόταν αργότερα η υπερκαταιγίδα.
Αν όμως η καταιγίδα είχε βρει στην πορεία της στη Γη θα είχε προκαλέσει την ισχυρότερη γεωμαγνητική καταιγίδα που έχει καταγραφεί στην εποχή της διαστημικής εξερεύνησης. Τα σωματίδια των ηλιακών καταιγίδων μπορούν να καταστρέψουν δορυφόρους και συστήματα επικοινωνιών, ή ακόμα και να προκαλέσουν επαγωγικά ρεύματα που προκαλούν βλάβες στα δίκτυα ηλεκτροδότησης.
Η μελέτη θα μπορούσε τώρα να βοηθήσει τους επιστήμονες στην πρόβλεψη του λεγόμενου διαστημικού καιρού.
Newsroom ΔΟΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου